مدح و ولادت امام جعفر صادق علیه‌السلام
ربیع است و دل بر جمال تو شایق نـه بـر لالـه و ارغـوان و شـقـایـق ربودی تحـمـل ز من گـل ز بـلـبـل چو لیلی ز مجنون و عَذرا ز وامق به بوی خوش گـل شود مست بلـبل به بـوی تو دیـوانه بیـچـاره عـاشق نه چون خط نیکویت انـدر ریاحین نه چون سـنـبل مویت انـدر حـدایق نه زیبـاست با قـامـتت شاخ طـوبی نه لایق به سـرو قـدت نخـل باسـق تـویـی دوحــۀ بـوســتــان مـعـارف تـویـی گـلــبـن گـل سـتـان حـقــایـق تویی عـقـل اقـدم؛ تویی روح عـالـم مـحــیــط دوایــر، مــدار مــنــاطـق تویی منطـق حق و فـرمان مطـلـق إلـی الـحـقِ داعٍ و بــالـحـق نـاطـق إمـام الـهـدی صـالـح بـعــد صـالـح دلـیـل الـوری صـادق بـعـد صـادق حـلـیـفُ الـتُّـقـی جـعـفـر بن مـحـمد کـثـیر الـفـواضـل عـظـیم الـسـوابق دلـیـل حـقـیـقـت لـســان شــریـعـت امـــا طــریـقـت بـکــل الــطــرائـق ز منصور مـخـذول چـندان بلا دیـد لـقـد کـان تـنـهــدُّ مــنـه الـشــواهـق سر اهل ایـمان سـر و پـای عـریان بـسـی رفـت در محـفـل آن مـنـافـق نگـویم ز گـفـت شنـودش که بودش کَــسَـمُ الأفـاعــی و حــدُّ الــبــوارق چنان تلخ شد کامش از جـور اعـدا که شد سم قـاتـل بـر او شـهـد فـایق |